وحشت مدعا جنون ثمر است

ناله بال فشانده ی اثر است

سوختن نشئهٔ طراوت ماست

شمع از داغ خویش گل به سر است

شب عشرت غنیمت غفلت

مژه گر باز می کنی سحر است

سنگ در دامن امید مبند

فرصت آیینه داری شرر است

ساز نومیدی اختیاری نیست

خامشی نالهٔ شکست پر است

نتوان خجلت مراد کشید

ای خوش آن ئاله ای که بی اثر ا ست

اشک گر دام مدعا طلبیست

چشم ما از قماش گریه تر است

وضع این بحر سخت بی پرواست

ورنه هر قطره قابل گهر است

سایه تا خاک پر تفاوت نیست

از بقا تا فنا همین قدر است

درد کامل دلیل آزادیست

تا نفس ناله نیست در جگر است

همچو آیینه بسکه دلتنگیم

خانهٔ ما برون نشین در است

بیدل از کلفت شکست منال

بزم هستی دکان شیشه گر است